“Καπετανέικα” 2024 Τα ταξίδια του Πάνου με την Χρυσοπηγή

Μέρες τέσσερις, μίλια 203 και ώρες 36 στο τιμόνι στο πέλαγος. Υπήρχε κίνητρο ισχυρό.

Καπετανέικα (το νόημα).

Ο Κώστας Γουζέλης ήταν ένας ταλαντούχος, χαριτωμένος και σοφός άνθρωπος, με εμφάνιση θαλασσινού αγρίου, που ήλκυε όποιον εξ ενστίκτου τον συναναστρεφόταν, άσχετα με τη διαφορά ηλικιών, μόρφωσης, βιωμάτων, ζωής. Επιδρούσε επωφελώς στον άλλο άνθρωπο και του έβγαζε τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα του.

Όπως την πρώτη χρονιά, λίγους μήνες μετά από το Θάνατό του, που πήγα στη Νάουσα καλεσμένος από τα παιδιά του, βιολογικά και μη, σ’ αυτό το γλέντι καϊκτζήδων-καπετάνιων για τη μνήμη του, για την ψυχή του και για τα ξύλινα σκαριά που τον σημάδεψαν, έτσι και τούτη τη χρονιά, έχοντας επιστρέψει στην άνοστη καθημερινότητα ενός αθηναϊκού γραφείου, το αποτύπωμα των καπετανέικων ενεργεί αθόρυβα σαν συσκευή υπερτροφοδότησης της ζωής σε ισχύ, σε σκέψεις και συναισθήματα μέχρι την επόμενη φορά, όποτε και αν θα είναι αυτή.

Συμβάλλει σ’ αυτό και ότι για να πάω και να γυρίσω έχω ισχυρό κίνητρο και μετράω ένα ένα τα κύματα του πελάγους στην πλώρη και την πρύμνη της άξιας βάρκας μου που με μεταφέρει στην αγκαλιά της. Μιας βάρκας που αγάπησε και ο Κώστας και που ήταν η αιτία να διασταυρωθούν οι χαοτικές πορείες της ζωής μας. Τυχαίο; (ΟΧΙ).

Συμβάλλει και ότι εκεί διασταυρώνομαι με ανθρώπους που, ακόμα και μη γνωρίζοντας καν την ύπαρξή του ούτε την αιτία της συνάθροισης, εκδηλώνουν αγάπη και πάθος για τα ίδια πράγματα και βλέπεις ολοκάθαρα και σ’ αυτούς, για δύο μέρες, μόνο την καλή πλευρά της ζωής τους και μια ενότητα, ένα σύνδεσμο που δεν έχει λογική, αλλά είναι εκεί.

Δείτε καΐκια, τους ανθρώπους να γλεντάνε στα Καπετανέικα και τις φυσιογνωμίες τους.

 Τώρα μιλήσαμε