Ποσων χρονών εισαι? Ακόμα κανεις ιστιοπλοία?

Ενα περίεργο ερώτημα που δέχομαι απο πολλούς φίλους και προσωπικά αναρωτιέμαι καμιά φορά.

Σκέφτονται , Μήπως είμαι μεγάλος πλέον για να κάνω ιστιοπλοΐα?

Το σκέφτονται ενδόμυχα σχεδόν όλοι οι μεσήλικες και ανω λες και είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό.

Είναι τελικά? Ιδου η απορία και τροφή για σκέψεις πολλές η/και καθόλου.

Ας πω την προσωπική μου άποψη λοιπόν:

Μπορεί να μεγαλώσω και να μην πηγαίνω 300 μίλια σερί, να μην κανω τραβερσάδες μόνος και να ανηφορίζω 250 μίλια ασταματητα με 20λεπτο υπνο, , αλλά την βολτούλα μου μέχρι το κοντινό νησακι θα την κάνω. Μπορεί να μην βγαίνω κάποια στιγμή στο Αιγαίο και να ανεβάζω αδρεναλίνη με τα 8αρια κόντρα, αλλά την βολτούλα σε μπουνάτσα και τριαράκι να απολαμβάνω με τα πανάκια μου, ισως σε ενα μικρό σκαφάκι, πάντα θα είναι μια απόλαυση.

Οταν πουλάς το σκαφάκι είναι σαν να χάνεις ενα κάτι διαφορετικό από ότι πουλάς οτιδήποτε άλλο.

Σαν να πουλάς ενα σπίτι, σαν να πουλάς τις καλλίτερες αναμνήσεις με τα παιδια σου , σε ενα τόσο μικρό χωρο γεμάτο κολύμπι, χαρές και ανεμελιά και τις πολυτιμες φωτογραφίες.

Όποιος λέει οτι η χαρά είναι όταν το αγοράζεις και όταν το πουλάς σημαίνει ότι κάτι έχει κάνει λάθος, και ευτυχώς που το έδωσε.

Οι υπόλοιποι θέλουν το γλυκό βασανάκι όσων χρονών και να είναι, οσο και αν τους στοιχίζει , οτι και να γίνεται..

Αυτοί οι υπόλοιποι, που μεγαλώνουν και συντηρούν ένα σκαφάκι,  Είναι αυτοί που παραπονιούνται γιατί ανεβαίνουν τα τέλη, τα λιμανιάτικα και στηρίζονται από μια μικρή σύνταξη. Αυτό είναι το αποκούμπι τους . Η θετική ψυχολογία που τους δίνει ότι υπάρχει και είναι εκεί…

Μπορεί το σκάφος να το έχουν στο λιμάνι κι ας μην το βγάζουν βόλτα . Ας εχει πιάσει την μαλούπα, Το θέλουν έτσι, να υπάρχει, να τους φέρνει αναμνήσεις και να νοιώθουν οτι είναι ετοιμοπόλεμοι ! Να ξέρουν οτι μπορει με ενα γυρισμα του κλειδιου μπορει να φυγουν .

Μπορεί οι παρέες να μην υπάρχουν πια,  μπορει να καθονται με τις ωρες και να βλέπυν το κόσμο να περνάει , αλλα ειναι καπετάνιοι !  Πάντα ελπίζουν ότι ο νεώτερος θα ακολουθήσει για να βγουν μια βολτίτσα, να τιμονέψουν , να ξαναπάρουν το τιμόνι. !

Ποιος είπε ότι οι μεσήλικες θέλουν να τρέχουν αγώνες? Παρέα θέλουν για να βγάλουν την βάρκα τους .

Βολτούλες θέλουν παρέα με αντίστοιχα σκάφη , να νοιώθουν καλά να νοιώθουν ασφάλεια, να νοιώθουν παρέα με άλλους και με ίδια ενδιαφέροντα. Η πρωτιά δεν τους ενδιαφέρει οταν ξεκινάνε τον αγώνα . (μετα ερχεται η όρεξη και χτυπιώνται με το τριμάρισμα του χιλιοστού στην σκότα)

Όταν έρθει η ώρα να γυρίσουν από το σκάφος στο σπίτι, να νοιώθουν οτι γύρισαν κατακτητές των ωκεανών , ακόμα κι αν πήγαν 5 μίλια μακριά, ακόμα και 90 χρονώ,

Αυτο θέλουν και καλά κάνουν και αυτο τους κάνει να έχουν ενέργεια.

Θέλουν ασφάλεια , να ειναι κοντά στην ακτή, να ειναι κοντά σε γιατρους, παίρνουν χάπια για πίεση, χαπια για διαβήτη, χαπια για την μέση και τα ορθοπεδικά και θελουν να νοιώθουν οτι  ειναι κοντά σε βοήθεια. Πολλοι απο τους “παλιους”  εχουν θέματα με πόδια, με μέσες και δυσκολίες στην ευελιξία που  χρειάζεται καμμια φορά πεισσότερο απο την καθημερινότητα.

Θελουν παρέα… Τις πιο πολλές φορές οι γυναίκες δεν ταξιδεύουν και νοιωθουν αγκιστρωμένοι . Αυτό το απλό αίσθημα ελευθερίας και συναναστροφής ειναι το βάλσαμ της καθημερινότητας.

Πάντα ταξιδεύουν με το μυαλό πλέον,  τα ταξίδια και τις εικόνες που έχουν ζήσει.

Αν καθίσετε κοντά σε παλιό ιστιοπλόο βράδυ με ενα τσιπουράκι για να χαλαρώσετε, και να ακούσετε ιστορίες, σίγουρα θα σας  ταξιδέψει ..

Κάθε ηλικία έχει τις ομορφιές της με τα ταξίδια της και την ιστιοπλοΐα της.

Ειναι δύσκολο να τους ξεκουνήσεις, αλλά αμα ξεκουνηθούν , πάλι γίνονται ναυτάκια τζόβενοι. Εκει τους βγαίνει και ο γλυκός εγωισμός ¨ασε δεν ξέρεις εσυ, θα σου δείξω” .

Υπέροχο συναίσθημα, οταν κανεις  εναν άνθρωπο να ξαναγυρνάει στην ζωή, που ισως εχει βάλει στο ράφι.

Την πουλάς λοιπόν τη βάρκα ή οχι ?